In mijn praktijk werk ik regelmatig met cliënten in de natuur. Het bos fungeert als een verlengstuk van mijn praktijkruimte, een plek waar rust en ruimte zijn om te vertragen, verstillen en reflecteren.
Kort geleden had ik een bijzondere sessie met een cliënt die in haar dagelijks leven veel spanning en stress ervaart.
Tijdens een boswandeling raakten we in gesprek over haar vader, met wie ze een ingewikkelde relatie heeft. Plots stopte ze met lopen, pakte mijn onderarm en wees naar voren: ‘Kijk nou, daar zul je ’m hebben!’ Verward keek ik voor me, maar ze lachte en zei: ‘Kijk hier dan!’ Ze bukte en raapte een eikel van de grond.
‘Mijn vader is een eikel!’ zei ze half lachend, maar de pijn in haar stem was hoorbaar én voelbaar.
Nog voordat ik iets kon zeggen, gooide ze de eikel terug op de grond en schopte hem weg. Terwijl ze verder wilde lopen, bleef ik stilstaan en vroeg zacht: ‘Zie je wat er gebeurt, wat je doet?’
Haar blik was verward. ‘Euhm, nee… geen idee…’, antwoordde ze. In stilte wachtte ik geduldig. Dit moment was cruciaal: het ging niet om begrijpen, maar om voelen. Ze had onbewust iets uitgebeeld dat haar relatie met haar vader weerspiegelde – eerst vasthouden en daarna wegschoppen.
Dit was een heldere afspiegeling van haar innerlijke strijd: de behoefte aan verbinding met haar vader versus het verlangen om afstand te nemen van de pijn die ze ervaart in de relatie met hem.
Het inzicht* kreeg deze cliënt zelf, puur door contact te durven maken met haar gevoel.
En zo zie je maar; wanneer je anders durft te kijken en alles durft te voelen bieden zelfs de kleinste dingen, zoals een eikel in het bos, ruimte voor grote inzichten.
~Wilma~
* Dit inzicht was een waardevolle stap in haar traject, maar om tot de kern van haar hulpvraag te komen, is er meer tijd, verdieping en begeleiding nodig geweest.