Van alle dingen die we in het leven leren, is ontvangen misschien wel een van de grootste uitdagingen. Geven voelt vaak zoveel eenvoudiger, zoveel veiliger. Maar wat gebeurt er wanneer we stil durven staan bij ons ongemak rondom ontvangen? Wanneer we niet meer wegkijken van datgene wat ons raakt, maar de ruimte nemen om รฉcht te voelen wat er binnenkomt?
De afgelopen vijf dagen stond ik bij het Upledger Instituut Nederland als assistent-docent naast drie ervaren docenten en een groep studenten op hun pad naar het worden van cranio sacraaltherapeut. Het was een mooie, bijzondere ervaring waarin het SER-proces centraal stond: leren om anderen te begeleiden naar contact met hun lichaam en emoties.
Terwijl ik er eenvoudigweg was voor de groep, voelde ik hun waardering op allerlei manieren โ in woorden, blikken en gebaren. Het raakte me diep, maar tegelijkertijd merkte ik hoe ongemakkelijk het was om รกl die waardering echt toe te laten. Alsof een deel van mij meteen in de weerstand schoot. Pas toen besefte ik: ๐ฐ๐ฏ๐ต๐ท๐ข๐ฏ๐จ๐ฆ๐ฏ ๐ท๐ณ๐ข๐ข๐จ๐ต ๐ฎ๐ฆ๐ฆ๐ณ ๐ฎ๐ฐ๐ฆ๐ฅ ๐ฅ๐ข๐ฏ ๐ช๐ฌ ๐ฉ๐ข๐ฅ ๐จ๐ฆ๐ฅ๐ข๐ค๐ฉ๐ต.
En toch kon ik niet om de les heen: net zoals het leven niet stroomt zonder ademhaling โ in en uit โ is er ook balans nodig tussen geven en ontvangen. Alleen maar geven, zonder te durven ontvangen, zet de boel vast. Het is als een rivier die droogvalt omdat het water nergens meer vandaan mag komen. Ontvangen betekent stilstaan, voelen, en erkennen dat je het waard bent om gezien te worden. En dat bleek een stuk spannender dan ik mezelf wilde toegeven.
Wat ik deze dagen leerde, is dat ontvangen niets met egoรฏsme te maken heeft, maar alles met vertrouwen. Het is de ruimte nemen om te erkennen wat een ander jou wil geven. En door te ontvangen, geef ik de ander juist een geschenk: de vrijheid om te delen vanuit hun hart. In die wisselwerking ontstaat iets bijzonders โ een kringloop die ons allemaal voedt.
Het voelde intens en soms confronterend, maar juist in die momenten ontdekte ik hoe helend het kan zijn om mijn eigen weerstand onder ogen te zien. Want daar, in dat ongemak, lag een deur naar groei. Naar een eerlijker, vrijer contact met mezelf en de mensen om me heen.
Ja, ontvangen vraagt moed. Maar precies daar, waar we durven toelaten wat ons raakt, opent zich de ruimte voor verbinding.
Voor dit inzicht รฉn de kans om het meteen in de praktijk te brengen โ hoe kwetsbaar dat ook voelde โ ben ik oneindig dankbaar.
~Wilma~๐